Po z-èsse ou payîzan — payîzan come djèl so —
I fåt-st-avu brak'né so lès hautès gonhîres
L’al-nut', qwand lès singlés dihindèt-st-å galop
Vès lès téres, la qu’is v’nèt distèrer lès crompîres.
I fåt-st-aler chaque djoû, tchåssî d’pèzants sabots,
Veûyî so‘ne trope d’åmayes å mitant dès brouyîres;
Avu lès tchifes èt l’front hålés dès qwate solos
Et, tél'fèye, dwèrmi ‘ne nut’ å coûr dès sapinîres.
I fåt-èsse côpeû d’troufe, tèyeû d’lègne, distrîheû,
Et savu k’dûre è mås’, mågré l’ plêve èt l’houreûs,
Ine cope di fwètès bayes atèlêyes a l’èrére.
Et, si rade qui djulèt’ s’èdwért lôyeminôyemint,
I fåt, sins fé nole hègne, soyî s’bounî d’frumint,
Tot mouyant di s’ souweûr li bone èt frudjante tére.
sicrît li 12 di may (1919); eplaidî dins « Tåvelês d’Ârdène », Lidje, 1923, p. 8 et « Florihåye », Lidje, Vaillant-Carmanne, 1925, p. 71, pu dins Les Cahiers Wallons l° 11 (nôvimbe 1937) p. 163 (ki ç' modêye ci est rcopieye did la, avou kékes pitits coridjaedjes di çou k' a l' air d' esse des flotches d' imprimreye).