XXII. L'èfornèdje
Â! lès bês pans d'vins lès boh'nètes !
I sont lèvés come dès cossèts !
On hagn'reút câsî d'vins tot crous,
tél'mint qu'i sont-st-apétihants !
Nin tant d' mèssèdjes : i s' fåt d'hombrer.
Rade tot l' monde si mèt' a l'ovrèdje.
Ossu, sol coûr, di l'ouh dèl cinse
al cisse dè fôr, c'è-st-ine convôye
di pwèrteûs d' pans qui s'èhåstèt.
Li gamin l's-aboute al crapaude
qui, lèy, lès done al vile måma,
èt l' convôye lès monne disqu'al mére,
qui lès r'çût sol forneûre.
Èt, d'zos l' vôsseûre tchåfêye a blanc,
å mitant d'ine tcholeûr d'infér,
qui d' bin lon v' hatih li visèdje,
li forneûre èmonne li bê pan
qu'èle heût so l' pavé tot rim'nant.
Èt, come ine volêye di colons
qui s' lèyèt tourner so l' hapå
po r'moussî d'vins leû colèbîre,
lès pans s' vont rapoûler so l' tchaud pavé dè fôr,
la qui l' feume lès-èssére. Pwis, tot r'horbant l' souweûr
di s' visèdje avou l' cwène di s' vantrin d' teûle hoyowe,
èle rinteûre è s' manèdje, po l'aler r'mète a pont.