Lë bîje èt l’ solia së dëspëtin’. Chaque prètindeûve qu’ël èstot l’ pës fwârt.
A ç’ momint la, ël ont vèyë on-n ètranjé qu’arëveûve. Il avët on grand pardëssu së s’ dos.
I s’ont mètë d’acônrd quë l’ cë qu’arëvrot l’ prëmi a fé satchi s’ pardëssu a l’ome, cë sèrot lë l’ pës fwârt.
Adon l’ bîje s’a mètë a sofler a crèver. Mins dëpës qu’èle sofleût, dëpës quë l’ome sèreûve së pardëssu autoû d’ lë. Èt po fënë, lë bîje n’è pleûve pës.
Adon, lë solia s’a mètë a toker. Adon, l’ome, rëchandë, a satchi s’ pardëssu.
Ça fêt quë lë bîje a dvu rconèche quë l’ solia èstët l’ pës fwârt.
Paroles tchoezeyes pa André Jancart, tot ratournant on racourti e francès d’ ene fåve da Ezope, avou l’ aidance des ôtes sicolîs et do scoleu des Scoles di Bive, li 2 d’ nôvimbe. Li cåzeu a rcweri des mots et des tourneures k’ il aveut-st oyou a Torebay-Sint-Trond tins di s’ djonnesse (fén des anêyes 1930 et anêyes 1940).
L’ eredjistrumint a stî l’ ouve da Lucyin Mahin k’ end a tos les abondroets.
Il est oyåve vaici.