El Mônî, s’ Gårçon eyet s’ Bådet.
Dj′ a etindou conter on djoû ene drole d’ istwere,
D′ on mônî ki daléve, avou s’ gårçon a l′ fwere[1].
Les è vla pårtis d′ Tchålerwè,
Po daler vinde leu vî Bådet !
Po lyi diner bele air, et esse pus seur del vinde,
I loynut ses cwate pates, i cominçnut al pinde,
Po l′ poirter avou on baston,
Come on curé dins ’ne porcession !
L′ prumî ki les resconte comince a s' fote a rire ;
« Bén ndè vla ene, dit-st i, çtele-lale, on pout l’ escrire !
« C′ est vraiymint s′ fote des djins ! mins l’ pus biesse di yeusses troes,
« Ç’ n’ est nén l’ ci ki nd a l′ air ! ç’ n’ est nén todi l′ Bådet !!
« No Mônî comprind l′ djeu ! i disloye rade ès biesse,
I l′ mete so pî, prind l′ bride, eyet i l′ saetche pa l′ tiesse.
Ça eraedjeut l’ Bådet ki vleut mieu esse poirté !
I comince a criyî, mins l′ Mônî s′ è fotét.
1 fout s’ gårçon so s’ dos, i shût, et i resconte,
Troes makignons ki vnént, avou des tchvås d’ ermonte :
« Sacré grand prôpe a rén ! dit-st i onk å gårçon,
« Ti dvreus bén esse honteus d′ leyî la shure èt pere !
« Al plaece d’ aler a pî, al doyete sins façon !
- ↑ fwere purade ki fôre po wårder l’ rimaedje.
