Come i fjheut froed ! Li nîve touméve eyet l’anuti n’ aléve pus tårdjî ; c’ esteut li dierinne viesprêye di l’ annêye, li nute do Novel An. Vola k’ ene pôve båshele passa, dins l’ froedeu eyet li spexheu. Ele n’ aveut rén so s’ tiesse et elle aléve a pîds dischås. Ô, elle aveut bén des pantoufes cwand c’ est k’ elle aveut moussî foû di s’ måjhon, mins ele n’ avént nén tnou lontins : c’ esteut des trop grandès pantoufes, ki s’ mame aveut ddja bén alouwé, eyet l’ båshele les aveut pierdou tot triviersant l’ voye abeye abeye po n’ si nén fé spotchî des vweteures k’ arouflént d’ tos les costés. Yene des deus pantoufes esteut pierdowe po do bon. Tant k’ a l’ ôte, on roufion l’ epoirta, tot djhant k’ il è freut bén ene berce, si rade k’ il åreut des efants da lu. Les pîds dischås dal båshele estént tot rodjes eyet bleus di froed. Elle aveut e s’ vî dvantrin ene masse di brocales, eyet elle è poirtéve on paket e s’ mwin.
C’ esteut ene mwaijhe djoûrnêye, por ley : nén ’ne brocale di vindowe eyet, do côp, nén ’ne çansse di wangneye ! Elle aveut fwin et froed ki po-z aredjî. Ele n’ esteut nén bele a vey, alez ! Les flotches di nîvaye tcheyént dins ses grands blonds tchveas, doûçmint crolés åtoû di s’ cô. Mins ele n’ î sondjîve dedja nén. Les loumîres riglatixhént åzès fignesses ; on-z odéve cûre les rostis djusk a l’ ouxh ; c’ esteut li Djoû di l’ An : vola a cwè ce k’ ele sondjîve ! Ele s’ ashîda po s’ mete e cwete dins ene coine inte deus måjhons. Elle s’ aveut metou avou ses pîds dzo ley, mins rén a fé : li froed el picîve todi pus felmint. Al copete do martchî, ele n’ åreut ddja oizou eraler e s’ måjhon : ele n’ aveut pont vindou d’ brocales ; ele ni raminéve nén ene fayêye mastoke. Si pa lî foutreut ene dispoûslêye, pol pus seur ; eyet di tote manîre est ce k’ i n’ fijheut nén t’t ossi froed e s’ måjhon ki vaici ? I lodjént pa dzo les toets, eyet l’ bîjhe sofléve å d’ triviè do gurnî, ca bén k’ on-z aveut ristopé les pus grandès craeyes avou do strin eyet des vîyès lokes. Ses ptitès mwins estént d’ abôrd edjalêyes.
Ayayaye ! Mutoit k’ ça lzî freut do bén, rén k’ ene pitite brocale ! S’ elle è oizreut bén saetchî yene foû do paket, el froter sol meur po rxhandi on pô ses doets ! Elle è prinda yene : fritch ! Come ele riglatixha ! Come ele broûla ! C’ esteut ’ne blame tchôde eyet claire come ene pitite tchandele, et sel covra-t ele avou s’ mwin. Kéne drole di loumîre, eto ! Li båshele si pinséve ashîde divant ’ne grosse sitoûve di fier, avou des lûjhantès boles di keuve pa dzeu eyet on covra d’ keuve eto. On clapant feu î blaméve ! Il avizéve si bén tchôd ki li ptite båshele sitinda ses pîds come po les restchåfer cwand, tot d’ on côp, vola ki li blame distinda ; li stoûve toûrna a rén. Dins s’ mwin, i gn aveut pus k’ on ptit boket d’ brocale tot broûlé. Elle è frota ene ôte siconte do meur. Ele riglatixha : tot wice ki l’ loumîre tcheyeut, li meur divneut clair come on tene vwele. Li båshele saveut vey djusk a dins l’ tchambe : li tåve esteut covrowe d’ ene mape blanke come l’ ivier, gn aveut des fenès pôrçulinnes a vs asblouwi eyet ene åwe rosteye, bôguieye di côrin ås biokes eyet ås puns.
Tot d’ on côp, sibarêye, li crapôde ! Ca vola ki l’ åwe potcha foû do plat eyet, avou l’ fortchete eyet l’ coutea stitchî dins s’ dos, elle acora après l’ båshele. Li brocale distinda. I gn aveut pus, pa dvant ley, ki li meur, sipès, crou eyet froed. Li troezyinme brocale esprîjhe, ele si veya d’ ashîde pa dzo on bea sapén d’ noyé ; il esteut co pus grand, co mî abråylé ki l’ ci k’ elle aveut veyou å d’ tri-viè di l’ ouxh di veule do ritche martchand. Meye tchandeles broûlént so les vetès coxhes, eyet des imådjes di totes les coleurs lî soriyént, des imådjes come les cenes k’ on boute après les fignesses des botikes po les gålioter. Li ptite sitinda ses deus mwins : li brocale distinda. Totes les tchandeles di Noyé emontént, emontént, djusk a tant k’ ele lî avizît come des stoeles.
Adon, ele veya yene des stoeles ki touméve, tot croyant ’ne longowe roye di feu so li stoelî. «C’ e-st ene sakî ki moûrt», sondja-t ele li båshele dins ouve ; ca si vîye mårene, li seule djin ki l’ aveut måy veyou voltî, eyet k’ esteut moite asteure, el dijheut co sovint : «Cwand gn a ’ne sitoele ki s’ lait rider djus, c’est k’ ene åme monte dilé l’ bon Diè.»
Ele frota co ene brocale sol meur : ene grande loumîre el ravolpa. Et vola ki li mårene esteut la, avou ene aire si doûce, eyet si binåjhe ! «Mårene», breya-t ele li båshele, «purdoz me avou vos, ô ! Cwand l’ brocale distindrè, dji sé bén k’ vos seroz evoye. Vos toûnroz a rén come li stoûve di fier, come l’ åwe rosteye, come li bea sapén d’ Noyé.»
Ele frota abeye li rmanant do paket, ca ele voleut wårder s’ mårene dilé ley. Eyet les brocale sipårdént ’ne loumîre pus vicante ki l’ cene di nonne. Mårene n’ aveut måy sitî si grande, si bele. Elle a prins li ptite so s’ schoû eyet, totes les deus, elle ont evolé, binåjhes, å mitan del loumîre, si hôt, si hôt k’ i gn aveut pupont di froed, pupont di fwin, nole angoxhe. Elle estént dlé l’ bon Diè. Mins el coine, inte les deus måjhons, cwand li froed åmatén a rivnou, li båshele esteut ashîde avou ses tchifes totes bladjotes, eyet on sorîre a s’ boke. . .
Moite di froed, li dierinne nute di l’ annêye. Li djoû di l’ an s’ a levé so li ptit cadåve aroedi, avou ses brocales e s’ mwin. On paket tot etîr aveut broûlé : «Mutoit s’ voleut-ele rixhandi ?» di-st i onk. Nouk n’ åreut savu sondjî les kénès belès sacwès k’ elle aveut veyou, eyet dins kéne glwere k’ elle aveut moussî, avou s’ mårene, li djoû di l’ an.