- On n’ vos-a ni vèyë ayîr !
- Dj’a stî rët’në.
- Rët’në ! Rët’në ! Mins pa qwè, don ? Vos n’èstoz ni bén ad’lé më ?
- Ô ça, siya ! Mins on-z-ètêréve lë vî baron à Sauv’nêre.
- Lë baron !? Vos-èstoz d’ famële avou l’ parintéye ?
- Non.na, mins dj’avo yë dandjî d’ lë po më r’comander cola d’dja saquants anéyes.
- Vos r’comander !?
- Oyë por on-ovradje.
- On-ovradje, vos !!! Mins vos n’ savoz d’djà clawer on clô sins vos blèner. Èt quand djë vos d’mande one saqwè, vos spëter èvôye come on pû. Co pës rwèd quë l’ vint d’ bîje.
- Là, vos m’ racontoz one crake, don ! Ni pës taurd quë l’ mwès qu’èst yëte, dj’a co stî fé vos coûsses.
- Oyë, pace quë v’s-èstîz chumî à rén èt qu’ djë v’s-avo prësté saquants liârds, po-z-avë d’ l’amindjî. Vos n’ m’avoz ni co rindë l’ manôye, d’ayieûr ! Vos l’avoz t’në po l’ ofrande, sins manque !
- Tot jësse. Djë n’avo jamaîs yë l’ timps d’ lî aler dîre on p’têt mèrcë, à l’ baron ! Djë lî d’véve bén ça !
- Èt vos-avoz ratindë qu’ë casse së pëpe, po lî ramin.ner l’ manôye dê s’ pîce, qwè. Èt dje wadje quë l’ofrande à prins tot lë d’mé djoû èt co tote l’après prandjêre, come d’abëtëde.
- Bén, Piconète, vos conèchoz bén, don. Djë n’so ni pës mau èlèvé qu’on-ôte. Èt quand on vos prîye po l’après mèsse, vos-èstoz bén oblëdjî !
- Ô siya ça ! Pad’zeû tot, s’ë-n-a dès gotes. Djë vos conè, là mon pârent, come së dj’ vos-aro yë faît më minme !
- Alez, vos n’ vos-aléz ni mwaijeler pace quë dj’a stî fé oneûr à on vî soçon, don !
- Oblëdjî ? Fé oneûr ? Totès-èmantchûres da vos, ça, po r’ssouwer lë d’pës d’ verkins possëbe ! èt on vos-arè cor amin.né à bèrwète, à totes lès-eûres. C’èst todë l’ minme avou vos. On côp quë v’s-èstoz dins lès gotes, ë n’a pës moyén d’ vos royë. Lë diâle m’apëce së djë n’ dë ni l’ vrai !
- Faut ni machî l’ diâle à tot ça. Ça a stî avou l’ novia këré.
- Poqwè, ë lève bén l’ coûde èto, lë ?
- Bâ ! Djë nè l’ vouro ni rèscontrer tos lès djoûs. S’ë n’a ni stî spanë avou on sorèt, ël a todë po sûre !
- On novia këré à Sauv’nêre ?
- Oyë, èt ë m’a dë qu’ë vos-avoz vèyë l’ mârtchi d’ Djëblou, vinrdë passé. Èt qu’ vos-avîz toûrné vosse tièse èt fé chonance dë nè l’ ni r’conèche.
- Djë n’a pont vèyë d’ këré së l’ mârtchi. Vos n’ m’aloz ni dîre quë v’s-avoz soc’né tote l’après-prandjêre avou on-ome à cote, tot l’ minme !
- Come djë vos l’ dët ! Èt, ë n’è pwatenèt pëpont, don, dès cotes,lë djoû d’audjoûrdë. Ël a minme prind d’ vos novèles.
- Dès novèles da më ? Nos-èstans d’ conèchance ?
- Djë n’iro ni squ’à là. Mins, ë m’a lèyî ètinde quë vos tchantîz come on pénson quand vos-èstîz pës djon.ne.
- Bén, djë n’a pës jamaîs tchanté dëspôy mès grandès pauques.
- Ë-n-a po crwêre quë vos lès-avoz faît èchone, d’asârd. Ë-n-a ni qu’ më qu’a mau toûrné, à m’ chonance.
- Vos m’è bourez cor one po vos dësdouwaner , don, vos.
- Non.na, lon èri d’ më ! Ë m’a minme lèyî ètinde quë vos grëpiz èchone au docsau quand vos-èstîz co au catrècëme. Èt tchanter : « À bas la calote. » po fé dâner lès machères-seûrs. Co todë one saqwè quë v’ m’avoz todë catchî.
- Ê, Ê ! djë n’ vos a jamaîs d’mandé l’ coleûr dë vosse pagne, don, më ! Qwè fyiz, vos, à doze ans ?!
- Djë n’ bèvéve todë ni l’ vén dè l’ këré à catchète dins l’ sacrëstîye avou dès djon.nès crapôdes, më !
- Ça n’ faît rén. Asteûre, vos n’è manquez jamaîs one, d’ocâsion, po vos rattraper !
- Auwe ! Vos n’ vos-aloz ni mwaijeler pace quë dj’a bèvë one pëtëte gote avou vosse vî galant, don.
- Prëmî galant ! Prëmî galant ? ça sèrot l’ gamin d’amon Dèlfosse ? Waîte, ë-n’ârot ni mau toûrné, djë sèro quétefîye co aclapéye avou lë. Èt ni avou on maurtëcot parèy à vos, quë m’ cache mësére à tot momint, èt qu’on n’ vwèt quë quand ël a dandjî d’ caurs po-z-aler foute è s’ coco.
- Ê ! Vos m’ fioz one sin.ne, là, por on p’tët vêre quë dj’ bwè avou l’ këré d’ Sauv’nêre.
- Èt vos, vos-èstoz djaloûs pace qu’ël a stî m’ prëmî galant dë d’ quand noèstîn’ co è scole… Ê ! choûoz : ë sone à mwârt à l’èglîje dë Djëblou.
- C’èst todë ni po l’ baron, on l’a pwârté è têre ayîr !
- Ça sèrè nosse doyén quë va tchanter mèsse po l’ mwârt.
- Pôve djins, plaît-st-à Dië dè l’ prinde à choû !
- Nos-irans à l’ofrande èchone don, Tchirou !
- Tënoz, djë m’ vos va r’mète vosse manôye.
- Vos m’ volîz fé dâner, don !
- Bén seûr, më p’tëte poyète ! èt venoz rademint dins l’ ménk dë choû, quë d’ vos rabrèsse.