Nos estans e l’ Sildaveye, dilé l’ frontire avou l’ Zivenbork (deus payis des Carpates). Li raconteuse, c’ est ene pitite djin d’ Hamîpré, Louwisse, ki s’ a vnu setler låvå, leye et si ome, Stef, dins ene retrôclêye cinslote biyo. Li djoû di dvant l’ Noyé 2019, elle a rascodou Anouchca, ene sins-toet ki va passer l’ ivier avou zels. Si pa, c’ esteut on coreu d’ cotes et on frådeu inte les frontires, ki ls aveut abandné.
Mins l’ båshele aveut cwité l' cinslote al Tchandleuse, pu viker come ene såvadje dins les bwès do payis, abrocant dins les deujhinmès dmorances po haper des covietes et d’ l’ amagnî. Elle esteut rcwerowe pås djindåres. Mins va, twè, asteure, evoyî les bleus dins les hés et les ronxhisses ki rascovrèt les tienes do cotoû. Po rtrover ene såvadjresse ki cnoxhe les naxhes come si potche. Ostant cweri après ene foye pierdowe e bwès.
Houte di çoula, ele pout passer e Zivenbork come ele vout, la k’ les djindåres nel polnut nén shuve. E l’ esté, la k’ el Maritza est cåzu a setch, ele waye la k' ele vout. Ôtmint, cwand l' aiwe est grosse, gn a des pindants ponceas, po ene mierdjin passer di l' ôte des costés.
Ça fwait k’ Anouchca a co des beas djoûs dvant leye a rôbaler dins l’ payis.
Dicwè ? Si elle a ddja vnou haper e nosse måjhon ? Nonna, savoz. Djamåy.
Paski dj’ a fwait bén avou leye cist ivier la ? Kécfeye bén, mins elle a eto rpassé amon des djins ki l’ avént rçû, et lezî haper dipus k’ råjhon. Nonna, c’ est paski nozôtes, on est todi la, cwand c’ est nén mi, c’ est Stef. Ou adon, on stadjaire u l’ ôte ki s’ vegnnut scoler dins les ahivaedjes biyo, dins on straegne evironmint d’ montinne.
« Taijhe tu, dit-st i Stef. Ci n’ est la nole råjhon. Ele kinoxhe les waibes come si taxhe, et s’ ele vleut, ele mousreut par nute e t’ coujhene ki ti n’ ôreus rén. Nén l’ pus ptit brut. Ni huze ni muze.
Neni ! Ele ni vént nén voci pask’ on a deus tchéns ki n’ laiynut aprotchî nolu, ni biesse ni djin. Waite, ci nute ci, il ont co rapoirté on taesnea, on djonne di taesson di deus troes moes. La èn an did ça, il avént apicî on ptit tchivroû : onk li hagnî e s’ hatrea, tins k’ l’ ôte li tneut astok, pindou après s’ coxhe, disca tant k’ i djéye la. Pu bawer a tot spiyî po nos houkî, k’ on l’ vegne sonner divant del vudî et del kitaeyî po nosse porvuzion d’ tchå. Ça fwait : do såvadje, on è magne dipus k’ a nosse toû.
Oyi, nos tchéns sintrént bén k’ ele ni vént nén påjhûlmint, et l’ clawer divant k’ ele n’ amousse. Vola pocwè k’ ele ni nos vént nén disploumer. »
C’ est l’ idêye då Stef, todi.
Dj’ a l’ mayeur di Sinte-Croes å telefone. Les foistîs ont ramassé Anouchca so on hôt tidje. Sofrixhante. Fivreuse. Dishoflêye. Ele s’ a leyî fé. Louke k’ elle åreut stî acsûte del minêye di gripe chinwesse ki rôle totavå les payis dispu ene hapêye. Oyi, on a rdrovou les frontires ås tourisses d’ Urope coûtchantrece, mins ça n’ vout nén dire tcherete. Ca on n’ a nén oyou dire ki l’ herike aveut-st amoussî disca pavår ci. Et leye tote seule di djin e bwès, kimint l’ åreut ele hapé ?
A ? Ele dimande après mi ?
Iva ! Dji prind m’ masse et vo m’ cial.