I-n-aveût-st-ine fèye è Condroz ine fwèrt vèye cinse.
C’ èsteût å mitan dèl campagne, on rodje båtumint qu’ aveût l’ êr di s’ sitårer å solo po rèstchåfer sès teûts èt sès meûrs tot plakîs d’ mosrês.
Èl coûr dèl cinse, i-n-aveût-st-in-ancènî wice qui lès poyes, lès canes, lès-åwes èt co traze sôrts di bièsses tchantît, corît èt brèyît å pus fwèrt, totes binåhes dè viker èt d’ avu tos lès djoûs a beûre èt a magnî sins må di s’ fé nole ponne.
Al cwène dè stå dès vatches, Champagne, on gros neûr tchin, passéve si tins a sondjî.
Il èsteût todi bin påhûle. Mins qwand i moussîve on bribeû èl coûr ou bin qwand on facteûr vinéve, Champagne féve come on démon po råyî s’ tchinne èt cori l’zî potchî å stoumac’.
Mins c’ èst so l’ ancènî qu’ i féve drole !
I-n-aveût la dès canes qu’ èstît totes fîres la qu’ èles sèpît bin nêvî. Èles dimorît todi totes èssonle a djåzer inte di zèles di bagnes èt d’ plonkèts.
Djo, c’ èsteût ine sôrt di djins a n’ nin håbiter avou !
Èles dimandît todi dèl plève, èt èles èstît tot dreût måles cwand c’ èst qu’ on lès loukîve roter avå l’ coûr, eune po-drî l’ôte, come dès feumes qui vont-st-a l’ofrande !
Adon, i-n-aveût li vî cok d’ ine qui n’ dihéve måy ine parole, èt qu’ tot l’monde rèspèctéve djustumint cåse di çoula.
Onk qui n’ èsteût nin fîr, c’ èsteût Cadèt, li grand cok bateû, qu’ èsteût bwègne èt tot pèlak’ so l’ tièsse.
Qwand c’ èst qui djåzéve, c’ èsteût todi dès bates wice qu’ il aveût stu, dès côps qu’ il aveût ramassé, èt dès coks qu’ il aveût bouhî djus.
Lès poyes èt totes lès-ôtès bièsses d’ avå l’ coûr avît p’tchî dè djåzer avou l’ rossê cok italiyin, qu’ èsteût si binamé, èt qui tchantéve si bin.
Ci-la dè mons’, c’ èsteût on cok di société, èt qui sèpéve bin çou qu’ c’ èsteût dè viker !
Po l’ djåzètje, il èsteût co pés qu’ ine véye cov’rèsse. Èt d’vins lès concoûrs, wice qu’ il aveût stu, il aveût ramassé saqwants pris avou s’ bèle vwès.
Adon, il aveût si bin l’toûr, dê, mon Dju, avou lès djônès poyes ! I d’ héve si bin : « Bondjoû, m’ fèye, bondjoû, poyon d’ a meune… » qui totes lès poyètes sintît leû p’tit coûr tot r’mouwé !
One rivålité opôze binvite lès deûs coks. On djoû, divant li poyetrèye rapoûlêye, leû mon-keûr va fé s’ tchûse, mins, å moumint qui l’ poye aléve djåzer, on-z-oya ‘ne brèyåde sins parèye !
Totes lès bièsses dårît d’vins lès stås, d’vins l’ poli, èl mohone, tos costés, po s’ mète a houte.
C’ èsteût on mohèt qui v’ néve di s’ lèyî toumer so lès rins dèl poye di Chine, èt qui sayîve dè l’ touwer å pus vite divant d’ l’ èpwèrter.
Mins tot d’ on côp, Cadèt dåra d’sus come on côp d’ aloumîre. Èt, avou s’ bètch èt sès sporons, so l’ tins qui l’ poyète si såvéve tot près d’ Champagne, li bateû t’na tièsse å mohèt, qui fourit-st-oblidjî d’ ènn-aler lès pates vûdes èt tot honteûs di s’ veûy bate d’ on cok.
Ine dimèye-eûre après, qwand lès bièsses avît l’ corèdje di s’ risker èl coûr, on r’ trova l’ tchanteû italiyin tot malåde di sogne - èt l’ vî Cadèt qui carèssîve li p’tite poye di Chine qui s’ aveût dècidé por lu.
Èt l’ pus bê dè djeû, c’ èst qu’ i n’ ava pus nole poyète qui vola marier l’ tchanteû - mågré qui d’ déve si bin : « Bondjoû, poyon ! »
Ritapé pa Jean-Pol Pirson, a pårti di « Scrijeûs di nosse payis », F.I.C., 1977