Rade, il ont gripé d’ssus po lî r’cèper sès cohes,
èt lès hèpes ataquèt. Li crèstê si påhûle
si rimplih d’on grand brut. On ôt crohî lès bwès
qui s’frohèt lot toumant so lès bouhons spatés.
Lès-oûhês, tot foû d’ zèls, aband’nèt leû niyêye,
s’èvolèt tot pîlant, dismètant qu’eune a eune
lès ramayes s’abatèt djus dè bôr covrou d’ plåyes,
qui drèsse fîr’mint so l’ cîr si cwér tot mèsbrudjî.
I fåt qu’on l’åye al tére ! C’è-st-å toûr dès cougnêyes :
èles l’ataquèt po l’ pîd. Li bwès, deûr come dè fiér,
tint bon conte lès-ac’seûres dès hagnantès-ustèyes.
Li brès′ dès-omes falih ; mins, so l’ timps qu’onk si r’hape,
in-aute riprind l’ovrèdje. Èt, pidjote a midjote,
vola come ine grande plåye faîte a l’åbe, qui djèmih
èt fruzih a chaque côp dès bleûs tèyants d’acîr.
I n’ tint pus qu’ d’on costé. Rade, on-z-a nokî ’ne cwède
conte on strouk dimanou d’eune di sès hautès cohes,
èt lès-omes sètchèt d’ssus. L’åbe clintche èt, tot vèrdjant,
si r’drèsse èt ståre al tére tos lès cis qu’ l’ont moudri.
Lès bwèh’lîs s’ètièstèt : li cwède èst co r’tinkèye
èt, la qui l’ tchinne riplôye, on côp d’ hèpe bin mètou
lî vint racrèhe si plåye tot lî r’hapant dèl fwèce.
On dièrain côp d’ gorê, lès-omes è sèront maîsses !
Ossu, vola qu’èl keûhisté dèl matinêye,
