LI PAN DÈ BON DIU 32
Lès loyins sont d'låkés ; on-z-a stâré lès pôtes, èt vo-chal lès-ovrîs qu' aprèstèt leûs-ustèyes : li batèdje va k'mincî.
Lès floyês s'èmontèt, rid'hindèt sol batîre, èt l' bê grain, tot hil'tant, spite å lon tos sès hos. Ine hinêye, qui s'èlîve fou dès strains èt v' rapinse li tchaud timps dès-awouts, s'ènêrèye avâ l' grègne. Lès bateûs s'èstchâfèt ; leus visèdjes s'èsprindèt èt l' souweûr èlzî court so tot l' cwér. Mâgré tot, nouk ni s' rind, c'è-st-a quî s' sutinrè l' pus longtimps. Qwand lès brès' sont falis, i fat bin qu'on s'astâdje ; mins l'ovrèdje qui lès k'tchèsse èlzî rind 'ne noûve èhowe, èt v'la l' danse qui rataque so lès reins dè pauve grain. Èt, si long qu'on djoû seûye, è viyèdje on-z-ètind li tchanson dès floyês qui s'ènûle djoyeûs'mint, tot come si quéque mèstré l'zî batahe li mèseûre.
XII. Li vanèdje
Li diâle-volant sok'téve, pâhûle dispôy longtimps, tot coviért di poûssîres, håbité dès-arègnes, è l'ombe, è fond dèl heûre, conte li p'tit bèrôdî. I fåt qu'i gangne si crosse ! On l'assètche foû di s' cwène, on l' nètèye, on l'ècråhe, on l'amonne divant l'ouh, come ine èwarante bièsse qu'on tchèss'reût foû d'on stå. Dè moncê d' payes èt d' hos qui lès bateûs nawêre ètèssît conte li meûr, li trèmou prind 'ne bone tchèdje èt v'la l'ustèye qu'è-st-èn alèdje.
So l' pas dèl heûre, li diâle-volant hoûle èt roudène, come li tonîre qu'on-z-ôt d'å lon dè timps d'orèdje. On veût brokî foû di s' lådje gueûye payes èt poûssîres, èn on toûbion qui v' lès-èpwète bin lon sol coûr, wice qu'après traze èt traze pidjoles, èles si stårèt tot fant 'ne longue hîtche... Èt 1' bê ho d' grain, tot fris', tot nèt, hil'tant come l'ôr, s'ètèsse doûcemint èn on moncê qui l' sètch ratind.
