Li walon ? Po qwè fé ?
Bin sovint, qwand c' èst qu' on djåse di nosse lingadje a 'ne sakî, on s' ètind dîre qui l' walon n' chève a rin. Qu' i n' fåt don nin amûzer lès-èfants avou ça èt qu' i våt bin mi, « po leû avenîr » aprinde li flamind la qu'on vike è l' Bèljike !
Dji saye adon dè l'zî fé comprinde qui nosse lingadje èst mutwè l' pus bèle èritance qu' nos vîs parints nos-ont lèyî. Qui c' èst lu qu' nos ralôye a nos ratayons èt a nos djins; èt qu' qwand c' èst qu' on l' kinohe, on-z-a bråmint pus åhèye d’ aprinde lès lingadjes dès-ôtes.
Li walon, di-dje, c' èst come on vî meube qu' on tinreût d' famile. Po s' måleûr, il a div'nou foû mode. Dès cis qui gn-a l' ont tapé ås rikètes ou l’ ont vindou po 'ne pîce di pwin èt 'nnè rak'ter dès novês sins cogne.
Dès-ôtes lès-ont r'monté å gurnî ou bin rèssèré d'vins dès vîs stås sins bièsses. Tot ratindant... On djoû, i l's-ont r'trové. Li vî tchinne èst stokès' èt n' candje nin avou lès-annèyes. I l's-ont nèti, ont grèté l' vîye coleûr èt avou ine gote di cére èt bråmint d' ôle di brès, ont fêt r'blinker l' vî bwès. Èt l’ vî meûbe, qu’ aveût vèyou passer tant d’ djènèråcions, a r’trové s’ plèce è l’ bèle tchambe dè l’ mohone.