Sol sidje et l’ dissidjmint d’ Viene.
C’ est po plorer do-z oyî dire
Di kéne môde et di kéne manire
Les Trouks ont traitî les crustins
Disk’ a Viene totavå li tchmin.
Il end ont bén, puzieurès feyes
Prins et touwé pus d’ cénk cints meyes.
Il ont fwait des si grands petchîs,
Mins li Bon Diu les a payî.
Il ont stî batous, vos l’ savoz,
Ç’ a stî on miråke, assuré !
(I)l estént troes cint céncwante-troes meye
Avou les rebeles del Hongreye,
Sins les ôtes ki lzî fjhént passaedje.
S’ acorît i tot d’ ene araedje
Ataker li Duk di Lorinne
Ki rescoula do costé d’ Viene.
S’ î djeta doze meye omes divins
Po rezister esconte ces tchéns,
Ki vnît livrer troes grands assôts
Å Forbot di Leyopôlstå.
Nos ndè touwîs pus d’ ût meye omes
E dispit di leu diè Mahom,
Di noers lårons d’ Etiyopeye
D’ Edjipe, di Mezopotameye.
Al boune verité, il estént
Ossu noers ki des diålotins,
Avou tertotès grandès airs
Tirént des makets si plin l’ air
Ey a des si grandès volêyes
Ki vos euxhîz dit ene nûlêye.
Des fiers å coron, il avént
Come des prôpès linwes di sierpint.
Il avancént dirî des meurs.
Loukîz : i n’ avént nén pus d’ keure
Di leu moirt ni di nos côps d’ bales
K’ adon il euxhént stî d’ estale.
Il avancît, so cisse nute la
Près disca cint et céncwante pas
Di nosse contriscaepe sins minti.
Adon, il î ont fwait dressî
Ût grossès pîces di leus canons
Ki tirént so nos bastions,
So les måjhons et so les tours ;
Måy on n’ a veyou si grand rmour.
I shonnéve, al boune verité
Ki tot l’ infier fouxhe distchinné.
Li pôve Viene esteut bén malåde
Ca, po dire vraiy, les palijhådes,
On n’ aveut nén eco planté,
Ni côper tere, ni fé spaler.
Et i gn aveut, so deus bastions
K’ deus metchantès pîces di canon,
Ey ene téle espawante el veye
Ki ç’ n’ esteut k’ tertotès plorreyes.
Et tos les pus hôts oficîs
Ni s’ è sårént djamåy ratni ;
I s’ euxhént bén minme volou rinde,
Mins i trovént bon di s’ disfinde
Ca les Trouks n’ ont parole ni fwè
Nén pus kel diåle, del gofe d’ infier.
S’ on priyive Diè, djel lai pinser !
Les Trouks avént dedja ovré
Tant k’ i n’ estént pus k’ a troes pas
Del contruskerpe ; c’ est bén près, la.
Çoula aveut stî fwait, creyoz m’
Do dozinme disk’ å dijh-utinme.
Li vint-(e)y-ininme, vint-deus, vint-troes
Nos djouwîs les pus diåles des djeus,
Inte zels et nos, k’ on såreut dire.
Nos lzî prindîs des prijhnîs
Nos è touwîs ; – (E)l fijhît ossu –
Ki nos hågnîs leus tiesses al mî
So les palijhådes et les foirts.
Et tertos costés, pa les moirts,
Måy n’ a dj’ veyou si laid bén-meube.
Dji sohaitive ki tos ls aveules
Euxhént des ouys come li Bassa
D’ Alegzandreye ou Mostafa ;
Et tertos les croufieus, des rins
Come li Bassa di Waradin.
Et tertos les pôves estropyîs
Bresses et djambes, come Beyerbeyî ;
Et totes les båsheles des valets
Beas come li Calife di Bagdet.
Li vint-cénkinme, vint-shijh, vint-set
K’ esteut todi li moes d’ djulete,
Il euxhént prins Viene sins minti
S’ el Bon Diu n’ î ouxhe nén aidî.
Ca si très foû près il estént
Ki zels et nos, nos ns atrapéns
Nos haversaks avou nos pikes.
Mins ces Trouks et ces eritikes
Racorént a si grands tropeas
So nosse bastion do Palå
K’ i nos fout bon di nos rtirer ;
Mafwè, dj’ î fou cåzu croké.
Après côp, li mwin do Signeur
Nos rinda on pô del vigueur.
Adon, come des sôdårds di fier
Nos rpoûssîs ces fureyes d’ infier.
S’ è touwîs ns tant, côpant leu tiesse,
Ki måy dji n’ a stî a téle fiesse ;
Nos metîs les tiesses del salåde
Al copete di nos palijhådes.
Li vint-ûtinme, i rivnît, dai !
Si fjhît i djouwer on fornea
Dizo li ponte do Ravelin.
Ma fwè, nos palijhådes sôtlît.
Djetît des bombes, des rodjes bolets ;
Mins nos gurnadîs, so mafwè
Lzî djetît deus meyès gurnådes
Ki payît bén nos palijhådes.
Li trintinme djoû, sôtler i fjhît,
A l’ ôte costé do Ravelin,
Co ene grande mene, les noers lårons,
Mins ele lezî raetcha e grognon ;
Si rimplixha tos leus ovraedjes ;
I rtirît on pô leu-z ataetche.
Li trinte-(e)y-ininme djoû, i rivnît
Pinsant prinde posse å Ravelin ;
I nos livrît troes grands assåds
Dji t’ djeure ; nos lzî fjhîs bén do må.
Loukîz ! très tant nos è touwîs
Ki tos les dwôrs end estént plins.
Adon, å son d’ on grand fornea,
Nos fjhîz sôtler, di ces houlpeas
Beacôp pus hôt kel bastion.
I criyént å pus foirt "Mahon !",
Pinsant aler e Paradis
Tertos tchåssîs et tot moussîs,
Mins i rtoumént tot coviets d’ tere.
L’ ôte n’ esteut nén a mweteye moirt,
L’ ôte n’ esteut nén blessî beacôp ;
L’ ôte ritouméve li bresse å hôt.
L’ ôte, les djambes, l’ ôte, li cou ou l’ tiesse.
Les ôtes fijhént si très tant d’ foice
Po s’ discovri, fene verité
K’ on tchén end euxhe bén prins pitié.
Nos djins l’ fijhént télfeye ossu ;
Si djel noyreu, dj’ åreu minti.
Ca so di-set djoûs, nos pierdîs
Pus di cwate meye omes, djel sai bén.
L’ prumî d’ awousse, (i)l ont ataké
Nosse contruskerpe di cwate costés.
Li deujhinme djoû, les tchéns malådes
Vinît broûler nos palijhådes.
Li troejhinme, nos mineus nd ont fwait
Sôtler pus d’ cénk cints d’ on fornea.
Adon, del nute, vo les ci vnous
Criyant come tertos leus waerous.
Tant di gurnådes, i nos djetît
K’ les cis k’ avént l’ posse s’ ewaerît.
Li bon Diu nos rinda do cour
Nos les tchessîs foû a leu toû
On coronel, nos î pierdîs,
Et zels, tos les meyeus d’ leus djins.
On euxhe dit kel monde difinéve
Des deus costés, come on tiréve
I nos fåve, po les bén dbusker
Tertotes nos palijhådes broûler
Li cwatrinme, leu tere, i rlevît
Pus hôt beacôp kel Ravelin
L’ cénkinme, shijhinme, setinme, ûtinme
On s’ î bateut todi do minme.
Nos nos fjhéns toû a toû danser
Måy li pus diåle di dminouwer.
Il ont fwait djouwer, li nouvinme
Ene mene ki hapa on Trouk minme
L’ apoirta so nosse bastion ;
Måy ni djha pus fåve ni tchanson.
Li dijhinme, nos avans sôrti
Å bate li foirt des innmis.
L’ onzinme djoû, nos les calonîs
Avou saze moirtîs, furieuzmint
Li dozinme, ces mådits houlpeas
Fjhît eco sôtler on fornea
Et s’ acorît i a l’ assåd
Come ene volêye di tos coirbås.
"Mahom cwik cwak !" Mins l’ catoizinme
Il atakît l’ Ravelin minme
Pa dijh feyes, todi di novea
Nos lezî svintîs on fornea.
S’ endè rviersîs ns tant e fossé
Ki tolmonde s’ end euxhe ewaeré.
Li cwénzinme, djåmåy téle alåre
Foice di djins î fjhént ene plaece d’ åres.
Si metît i des gabions
Mågré tos nos côps di canon,
Di saetchs plins di linne et di tere.
Ci fout on miråke pa les moirts ;
Nos sôrtîs et on lzès broûla
So on moumint, tertot çoula,
Li vint tchessant d’ ene téle façon
Pal gråce di Diè, ki les Mahons
Crevît d’ foumire, pierdît coraedje,
Si cwitît tertos leus ovraedjes.
Après çoula, v(o) les ci co ene feye.
Måy on n’ a veyou téle botchreye !
Dispu l’ cwénzinme disk’ å trintinme,
Dji n’ åreu djamåy fwait croeyoz m’
Si dji racontéve totafwait.
Il ont fwait djouwer on for
Avou dijh ou onze menes pol moens.
Nos sounîs les minmès tchansons
Et tertos assåds so assåds :
Måy gårnijhon n’ ourit tant d’ må !
L’ prumî d’ setimbe, on fjha ene sôrteye
On lzî broûla di leus galreyes
Avou tertos leus gabions.
Adon, voci tant d’ Otomans
Acori å sicours des ôtes
Loukîz ! Pa les tchås d’ ene vete vôte
K’ i shonnéve k’ il aplovaxhént.
I nos wangnît li Ravelin
Li cwatrinme, k’ il esteut bén tård
I fjhît sôtler dizo l’ rampårt
Ene mene k’ esteut pol moens ût toezes
Et si montît, spès come ene broushe
Tot a coir pierdou, a l’ assåd.
Nos les schovtîs di hôt e bas
A côp di partizanes, d’ espêyes,
Di fås, di pikes. Måy téle touwreye !
Li shijhinme, fjhît djouwer deus menes
Si grandes k’ i shonnéve e l’ eure minme
Kel monde difinaxhe di poûssire
Di pire, di tere et di foumire,
S’ on n’ euxhe nén stou [å] fwait d’ çoula,
On s’ euxhe rindou a ciste eure la.
L’ ûtinme, i fjhît sôtler deus ptites ;
Nos les rpoûssîs [co] å pus vite.
L’ nouvinme, dijhinme ont fwait djouwer
Set forneas, sins todi rén fé.
L’ dozinme, cwand nos veyŝ l’ sicours,
Nos les atelîs d’ on clair cour.
Nos fjhîs ene sôrteye di cénk cint-z omes
Po crever pår tos les Mahoms.
Måy i n’ fourît si forcwitîs :
Tirént sins cesse di leu moirtîs
Et s’ f(ijh)ént i djouwer leus canons
Et leus gurnådes d’ ene tele façon
K’ on euxhe dit, al boune verité,
Ki tot l’ monde aléve abimer.
Li grand Vizir minme î esteut.
Totenoncô fourît si froeds
Cwand i voeyît rafure leus djins
Divant li grand Duk des Lorins.
Li Rwè d’ Pologne, a l’ ôte costé
Les aveut si bén ratourné
Tot dabôrd k’ i pierdît coraedje
Et cwitît tertos leus ovraedjes,
Leu poure, leus bales et leus canons,
Leus moirtîs, leus amonucions,
Tintes et bagaedjes, ôr et årdjint.
Måy, on n’ a veyou té butin !
Tot l’ ekipaedje do Grand Vizir
Li påviyon, li grande Banire.
Tant d’ prijhnîs, al fene verité
K’ on n’ les saveut ddja wice bouter.
On trova co des mineus, dai
K’ avént apresté on fornea.
Les pôves diåles vinît foû do trô
Come des ptits leus ki vont a sôt.
Mins cwand i s’ trovît la tot seus
Måy n’ a dj’ veyou rén d’ pus honteus.
I n’ aveut nouk di nos sôdård
Ki n’ voleut ene pîce di leu tchå,
Dinant des côps, al pus galant
Po fé spiter les pîces å lon.
Dismetant, nos crevéns do rire
Di vey fure li grand Vizir
Atot li resse des Otomans
Come li bierdjî et ses motons
Ki sont evironés des leus.
Les pôves diåles morént d’ fwin et d’ soe
Ca, so m’ fiyåte, il avént fû
Tot tinant leu cawe e leu cou
Sins pan ni pîce, et sins farene
Sins tchanter leus såmes ni matenes.
Rimerciyans l’ Bon Diu do cir
K’ a dlivré Viene d’ ene téle manire.
Les priyires do pere capucin
End ont stî cåze, assurêymint.
FÉN.
