On comprind ça qu’on flamind n’ sinte në waîte
On frére walon,
Qu’ë l’ veûye èvi, èt dins s’ cœûr qu’ë l’ sowaîte
Au diâle bén lon.
Flaminds, walons, c’èst dès-èfants d’ deûs méres
Dëspeûy todë :
On vëke èchone, dins lès min.mès miséres
C’è-st-on plaîjë !
Mins cë quë r’toûne më cœûr èt mès-ëdéyes
C’èst quand dj’ètind
L’ flamind causant come aus djon.nès-anéyes
Come sès parints,
Lë vî lingadje qu’ârot s’ song, qu’ârot s’ vîye
— Lë chér djaurgon —
Èt qu’à costé, pës d’on walon rovîye
Së vî walon !
Rovî s’ walon ! Ç’ n’èst nén ça qu’ë faut dîre
Po l’ambëcieûs,
L’ walon èst pôve, trop fayé, bas, co pîre :
A ièsse ontieûs !
L’ambëcion vëke dès grands-aîrs qu’èle së done :
On cause français
Come lë mèskène qu’è-st-èrî dë s’ maujone
Dëspeûy chîs mwès !
Rovî s’ walon ! Ostant r’niyî s’ provenance
Èt sès parints !
C’èst lèyî là s’ clotchî, l’ twèt dë s’-t-èfance
Quétch’fîye di strin…
Quand c’èst qu’on-ûse sès fèsses sër one tchèyêre
A doze cints francs,
Vos p’loz bén sinte qu’ë s’ faut one mëne pës fiére
Èt s’ ténre dë s’ rang !
Dj’a rèscontré mwints côps dès grands profêtes
M’ waîtant dë d’zeûs
Èt m’ fiant dès-ouy au trëviès d’ leûs lënètes
A-z-oyë peû ;
Ës d’mandîne compte dë m’ walon, dë s’-t-alûre
Èt, s’ moquant d’ nos
« Vos n’avoz pont, d’djîne-t-i, d’ litèrature !
Comint scrîjoz ? »
Më vî walon ! Dijoz-m’ cë quë lî manque ?
Lë mwin d’ssës l’ cœûr
È-st-ë sins niêr, sins fièrté bèle èt franke
Ou sins doûceûr ?
N’a-t-ë nén l’ mot quë faît braîre ; èt, po rîre,
Li pîce au trau ?
Èt n’a-t-ë nén po tot ç’ qu’on cœûr vout dîre
Tot ç’ qu’ë lî faut ?
One vîye orlodje qu’on-a dins s’-t-èrëtance,
On vî portraît :
Ça faît pârtîye dë s’ cœûr, di s’t-ègzistance,
N’è-st-ë nén l’ vraî ?
Adon, chone-t-ë qu’on sinterot dins sès vwènes
Mwins′ di bon song
È tot waurdant, avou s’ vî patrëmwène
Së vî walon ?
Më chér walon, dë ç’ timps qu’on vos dèscause
Djë v’ pwate è m’ cœûr
L’ëdéye qu’on s’ faît dë vos min.me èst byin fausse
— One vîye èreûr —
Sâros-dj’ causer come totes lès djins dè monde,
Ça sèrot bon.
Cë n’èst qu’ por vos quë dj’ sins m’-y-âme quë s’ènonde,
Chér vî walon !
Djë n’ më brouye nén — në d’djoz nén quë c’è-st-on rève — :
Come on djèyant.
Dëspeûy on timps, nosse vî walon së r’lève
Èmèrviyant !
On-a mètë chacun s’ fleûr à l’ corone
Quë dj’ vwès së s’ front.
Adon qu’on dîye, langue ou non, cë quë chone :
C’èst m’ vî walon !