L'ortografèye do walon n'èst qu'one tchîtchêye; cauzans d'ôte tchwè (Laurent Hendschel, Rivuwe « Djåzans walon », 1/1996).
I.
Ë l'avin′ ascoyi, tot-z-auy’nant dès cochètes
Lë, achid së on′ augne, soriyot-st-a catchète.
Cénq djous après, l' min.me ome, èvou s’ tchape dë spënètes,
È lès-oyant bwèrler, lès waîtîve al tach’lète.
« S’ë v’ plaît, bënamé Bon Dië,
S'ë v’ plaît, passez co la-dsë !
Ë n’ sav’nèt ni ç’ qu'ë faîy’nèt.
Ë n’ sav’nèt ni ç’ qu'ë dij’nèt. »
II.
Ël avot scarwaîti lès stwèles èt co l’ solia.
« C’èst bén nosse bole qui toûne », qu’ë rèsplikéve au mia.
Quéne afaîre, quéne afaîre, a Lîdje èt co a Rome !
« Li Têre, c'èst l’ cinte, pardiè ! Pont d’ kèsse ! Në cwè në come ! »
Èt d’vant sès djëdjes, ël a dët
Dandjreûs qu’ë s’avot marë.
Pës, po n’ së nén dësmintë :
« Portant èle toûne » a-t-ë r’dët.
« Gn a nén rén k' të »,
Dis dj', më !